Yazara Gore Listeleme

Muazzez hep ayakta duruyor, kapıya doğru yavaş yavaş çekiliyordu. Namık bütün kuvvetini sarfetmiş bir adam halsizliği ile oturdu ve birden sesi hafifleyerek, ağır ağır, ağlar gibi, inler gibi, kendi kendine yapayalnız inler gibi söyledi: “Seni son defa olarak görmek istedim. Birkaç güne kadar Kayseri’ye naklediyorum. Seni son defa olarak bir kere görmeden gidersem yaşayamayacağımı hissettim. Seni bilsen nasıl sevdim, Muazzez! İlk önce ben de anlamamıştım. Bilmem ki nasıl oldu, neden oldu!” Sonra omuzlarını silkerek güldü. “Amma da aptalım ha! Neden oldusu, nasıl oldusu var mı? Seni görüp de sevmemek kabil olur mu? Ne kadar güzelsin Muazzez, ne kadar güzelsin! Bak artık bütün hayatım kahır içinde geçeceği halde yine, ‘Keşke seni görmeseydim!’ diyemiyorum. Kahrolacaksam da ne beis var! Madem ki gözlerimde senin hayalin yaşayacak!” Muazzez kapıdan yavaş yavaş dönmüştü. Bu sesin, bu ıztırabın, bu aşkın mukavemet edilemez cazibesi kendisini çekiyor, göndermiyor, yaklaştırıyordu. Onu Sait herhalde bu kadar sevmemiş, böyle inleyerek, böyle çıldırarak, böyle helak ola ola sevmemişti. O yalvarmaya hiç muhtaç olmamıştı. Buna mecbur olsaydı da herhalde bu kadar acı ve bu kadar yakıcı şeyler söyleyemezdi. Çizgileri derinleşmeye başlayan bu tıraşı gelmiş yüz, elbette Sait’in yüzü gibi taze ve güzel değildi. Fakat bu daha kudretli, daha canlı ve ihtiraslı, daha erkek bir yüzdü. Ve ona doğru uzanan eller Sait’in elleri gibi beyaz ve mevzun değil, lakin ihtiras ve perestiş dakikalarında da daha güzel, hele daha vahşi okşayacak ellerdi.

" 'Seviyorum seni Cezmi! Yavrum, seviyorum seni!' Bu sözleri ateş gibi yanan dudaklarla kulağının ta yanına ağzını dayayarak fısıldarken erkek tehlikenin savuşturulmuş olduğuna, kabahatini ona tamamıyla affettirdiğine kanaat getirdi. Fakat sevda yatağında bir saat vardır ki bunda erkekler kadını tamamıyla minnettar ettiklerinden ve dinlenmeye hak kazandıklarından emin, uykuya dalarlar ve bunun üzerine kadınlar, sevdaya doymayan, yorgunluk tanımayan kadınlar uyanık kalarak muhasebelere kalkar, eski kabahatlerini incelemeye ve bazen birtakım mukayeselere, yeni uykuya dalmış olanın daima lehine çıkmayan mukayeselere girişirler. Cezmi uykuya dalınca işte o saat hemen gelip çattı ve Şayan Hanım, Mahmure'nin zaferini haber verdiği anda duyduğu ıstırabın, onu apartman kapısından merdiven sahanlığına fırlattıktan sonra holün duvarına gözleri kararmış bir halde başını dayadığı anın, aşkı için en yüksek noktayı teşkil etmiş bulunduğunu... kabul etti, ilk günlere ait daha ateşli geceler de hatırladı. Eğer Cezmi kendisini kaybetmeye dayanamayacak kadar aşıksa arkasından koşup gelir ve yalvarırdı. Bu koşup gelmenin ve yalvarmanın, aşktan mı yoksa menfaat endişelerinden mi ileri geldiğini sezmek kudretini Şayan Hanım kendinde mevcut buluyordu. Ve Cezmi hakikaten pişman ve muzdarip gelirse affedeceğini nefsinden gizleyemezken, bunu şimdiden de bir hata olarak kabul ediyordu."

"Nahit Sırrı Örik, statik kuralları belirlenmiş somut tarihsel bir dönemden, dinamik ve sürekli olarak değişen somut tarihsel bir döneme geçişi, Nimet'in (somut) bireysel tarihiyle temellendirir." Hilmi Yavuz