Eserlere Göre Listeleme

The Divine Comedy (Italian: la Divina Commedia, first called the Divina Commedia only in 1555 by a Venetian publisher) is an epic poem written by Dante Alighieri between 1308 and his death in 1321. It is widely considered the preeminent work of Italian literature, and is seen as one of the greatest works of world literature. The poem's imaginative and allegorical vision of the afterlife is a culmination of the medieval world-view as it had developed in the Western Church. It helped establish the Tuscan dialect in which it is written as the standardized Italian. It is divided into three parts, the Inferno, Purgatorio, and Paradiso. On the surface, the poem describes Dante's travels through Hell, Purgatory, and Heaven; but at a deeper level, it represents allegorically the soul's journey towards God. At this deeper level, Dante draws on medieval Christian theology and philosophy, especially the writings of Thomas Aquinas. The work was originally simply titled Commedia and was later christened Divina by Giovanni Boccaccio. The first printed edition to add the word divine to the title was that of the Venetian humanist Lodovico Dolce, published in 1555 by Gabriele Giolito de' Ferrari

Rus edebiyatında “büyük bir olay” ve bir dönüm noktası olarak değerlendirilen bu konuşmayı Dostoyevski, tüm hayatı boyunca karşılaştığı, kendisine yöneltilen suçlama ve eleştirilere meydan okur; Batıcılarla Slavcıları, halkla aydınları, Rusya’yla Avrupa’yı uzlaştırmaya çalışır.

Gogol’un Palto Hikayesinden oldukça etkilenen Dostoyevski, “Hepimiz onun paltosundan çıktık,” diyerek Gogol’a verdiği önemi dile getirmiştir. Ancak Dostoyevski için Puşkin’in yeri biraz daha ayrıdır. Hayatı boyunca hayranlık duyduğu, akıl hocası, manevi yol göstericisi olan Puşkin’in 26 Mayıs 1880’de açılışı yapılacak olan heykel törenine davet edilir; bir konuşma hazırlar. Konuşmasında Dostoyevski, Rusya’nın ancak Avrupalılaşarak kurtuluşa ereceği hususundaki kemikleşmiş düşünceye, Puşkin’in parlak dehasını kendisine siper ederek karşı çıkar. Dostoyevski için Rusya’ya yapılacak en büyük ihanet, Avrupa ile Rusya’yı uzlaştırmaya çalışırken aynı zamanda Puşkin’in milliyetçiliğinden dem vuruyor.