Eserlere Göre Listeleme

Herkes kendi kuyusunu kalbinde taşır, biliyordun. Karşısına çıkan her şeyi yakarak üzerine gelen, sinsice etrafını kuşatan bir hayat yangınında korku içinde ne yapacağını düşünürken gördün onu ilk defa. Kaçmaktan bitap düşmüş bir haldeyken yüzüne baktın, sana elini uzattı, elini tuttun. Korkutucu şimşeklerle yüklü gri bulutların kuşattığı yasaklı gökyüzünden elini uzatan asi bir melekti. Yedi kat göğün ötesinden usulca uzandı zarif eli, bulutların arasından, alevlerin arasından uzandı, yavaşça göğsünü yarıp, delice çarpan kalbine dokundu. Dokunduğu yer sızladı. Açık yara. Yalnızlık ve varoluş ağrısı. Bir aşkı, bir kadını ve bir mucizeyi yitirmek. Kaybettiği kadını şehrin sokaklarında, hafızasının karmaşık dehlizlerinde ve kendi içindeki karanlık kuyusunda arayan yalnız bir adam. Bir yandan evini terk eden bir annenin geride bıraktığı kapanmaz çocukluk yaraları diğer yandan erken vedalaşan dostların hüznü. Bir terapi koltuğundaki sayıklamalar. Geç Kalan; kendine özgü diliyle, edebiyatıyla, güçlü duygu dünyasıyla okurları büyüleyen Tarık Tufan’ın en şiirsel metinlerinden biri. Parçaları tamamladığınızda yüreğinizde derin bir iz bırakacak sarsıcı bir eser ve unutamayacağınız bir arayış hikâyesi. (Tanıtım Bülteninden)

Kim ki mektubu yalnız ak kağıt üstünde kara yazı zanneder, aldanmıştır. O, gölgesi kağıda düşmüş bir yürektir ki dokunanı yakar!” Mektup, her milletin edebiyatında önemli bir yere sahip olan edebi bir türdür. ‘Mektup’ diye bir tür olmasaydı, geçmişin perdeleri kapalı, kişilere ve olaylara ait bilgilerimiz ise eksik ve yarım kalacaktı. Aslında her mektup, bir anlamda, tarihi bir belgedir. Voltaire’in on sekiz bin mektubu olması, Goethe’nin Stein’e bin beş yüzü aşkın mektup ve not göndermesi, Mevlânâ, Gazali, Bediüzzaman, Seyyid Kutub gibi düşünür ve âlimlerin yoğun bir şekilde mektup yazmış ve mektuplarıyla bir dünya inşa etmeye çalışmaları mektubun önem ve ehemmiyetini göstermesi bakımından dikkat çekicidir. “Geç Kalınmış Bir Gün”; İbrahim Müşfik ve Musa Sadık’ın birbirlerine hitaben yazdıkları mektuplarla kurulan ve yeryüzünü gökyüzüne denk kılan ulvi bir dostluğun öze dönüş yolculuğunu anlatan bir roman… yürünebilir yolları bitrimiş, münzevi bir yazar İbrahim Müşfik, eskimeyen bir yol arkadaşı sahaf Hikmet Bey, geçtiği yolları süsleyen bir yolcu Hâle Hanım, hep hatırlanacak bir yol gösterici Ciğerci İlyas Efendi, eski yolcu, yeni kılavuz Hızır Hoca, hızlı bir iz sürücü Sütçü İsmail, ve zor yolun son talibi Musa Sadık, değişmeyen tek şey, yol ve yolda olmanın kendisi... Seyit Nurfethi Erkal, güçlü kalemi ile gönüllerden kağıtlara aktarılan duyguları, ruh,düşünce ve okur üçgeninde ustalıkla buluşturuyor. Yazar aynı zamanda gönderen ve bekleyen arasındaki kutsal mahkûmiyetin sırlarını da deşifre ediyor satır aralarında…Ve fark ediyoruz ki her mektup, iç vurumlarını gün yüzüne çıkaran bir itirafnâme aslında..

Ayhan, Zafer'i arıyor. Issızlığın Ortasında romanının ertesindeyiz. İskenderun gibi büyülü bir şehirde. Ayhan, yine hatırlıyor, intiharı düşünüyor, arkadaşını soruyor. Gece, günbegün koyulaşıyor. Devrime inananlar ve inanır gibi görünenler. Parayı konuşanlar, mağluplar ve debelenenler. Nemli gözlü kadınlar, türlü hoyratlıklar, hayatın bitmez tükenmez pisliği…Mehmet Eroğlu, devrimcilerin büyük romanını anlatmayı sürdürüyor. Kaderini, memleketin kaderiyle bir gören, hayatını ancak ve sadece kurtarıcılıkla anlamlandıran devrimciler... Geç Kalmış Ölü, 1985 yılında Madaralı Ödülü'nü ve Orhan Kemal Armağanı'nı kazanan bir roman.Geç Kalmış ÖlüSonun başlangıcı! Bu basmakalıp, ama trajik olmaya özenmiş benzetmeye sessizce gülüyorum. Trajik olmak; eski huyum. Yine de her şeyin bir başlangıcı ve sonu olmalı. Sonun başlangıcı, Ankara'dan ayrılmam. Sonun sonu ise, bu sabaha karşı, saat beşte, İskenderun'da bu otel odasında noktalanacak... (Tanıtım Bülteninden)