Eserlere Göre Listeleme

Hint Okyanusu adalarından birinde yaşayan amcasını görmeye giden Sally Herrick, buradan adı dillerde dolaşan Düşler Adası'na geçmeye karar verir. Oysa bu karar, yaşantında bir dönüm noktası oluşturacaktır. Şımarık ve zengin bir kız olan Sally, bu adada Luke Vilis ile karşılaşır. Luke, Sally'nin farkında olmadan kız kardeşine yaptığı kötülüğün intikamını almak amacındadır. Luke'un evlenme teklifi tam anlamıyla bir çılgınlıktır, ama Sally çok geçmeden önünde başka bir seçenek olmadığını anlar.

Eşeğini kaybeden Yürekdede, pazardan küçük bir deve satın alır. Her yıl çıktıkları yaylaya gitmek üzere hanımı Ayşe Nine ile yola çıkarlar. Az giderler, uz giderler, dere tepe düz giderler. Konakladıkları yerde atlılar çıkar karşılarına. Onları doyurmak için "bir güzel söz, bir sevgiye" aldığı deveciği keser Yürekdede. Padişahın atlıların arasında olduğunu fark edemezler. Saraya davet edilirler. Sonra ne oldu, dersiniz. "Yürekdede ile Padişah" kitabı bu mutlu sona adım adım yaklaştıracak sizi.

"Bir dağın eteğindeydi köyümüz. Uzaktan, dağa tırmanırken yorulup kalmış koyunlar gibi görünürdü köyün evleri, biraz daha yaklaşınca, dağın yamaçlarına tırmanma niyetinde olmayan, sadece korunmak için dibine sokulmuş koyunlara daha çok benzerdi evler. İçinde fakir insanların yaşadığı bu küçük evler, taş ve balçıktan yapılma, derme çatmaydılar. Dereler akardı köyün sağından solundan. Bakar aylarında düzlüklere taşan sular, yaz gelince durulur, yatağındaki taşları yerinden oynatmadan,daha sakin akardı: güz aylarında azalır, kış aylarında ise donardı. Kışlar uzun sürer, insan boyu kadar kar yağardı. Günlerce kapılar açılmaz, komşu bile komşusuna gitmezdi. Öyle soğuk olurdu ki, insanın sesi bile donar, bir çırıltı olarak kalırdı havada. Ama bahar gelip de karlar erimeye başlayınca bin bir türlü bitki kaplardı doğayı. Parıl parıl otların ve renk renk çiçeklerin keskin, yoğun kokuları insanın aklını başından alırdı. Çiçeğiyle, otuyla, böceğiyle, suyuyla cennetin ikiz kardeşi olurdu köyümüz."

Nasıl bir şiir? Saf olmayan bir şiir. Şöyle anlatıyor Neruda bu şiiri: Tere batmış, dumana gömülmüş, zambak ve sidik kokan, ticaretin ezmeye çalıştığı, yasaların içinde, yasaların ötesinde bir şiir; üstümüzdeki giysiler gibi sabun lekeleri taşıyan, gövdelerimiz gibi karışık bir şiir; utanç verici davranışlarımız gibi, gözlerimiz, bilgiçliğimiz gibi, kinimiz, aşkımız, antlarımız gibi, siyasal bağlanmalar, kafa tutmalar, kuşkular gibi, sözlerimiz gibi, hayvanlar gibi, kararlar, vergiler gibi karman çorman, saf olmayan bir şiir; sonunda güvercinin pençesiyle perçinlenen kusursuz bir şiir; üstünde buz izleri, diş izleri bulunan, terimizle, belki de alışkanlıklarımızla hafifçe ısırılmış, dokunmanın yüce isteğini taşıyan, bu arada "eşyanın kötü tadını taşıyan bir şiir". Ama anlaşılıyor ki, Neruda eşyanın kötü tadına bağlamıyor şiirini, şaire ondan korkmaması gerektiğini söylüyor. Böylece bağlanma ile şiir sanatındaki özgürlük arasında bir uzlaşma, bir uyum sağlamaya çalışıyor. Yaşanan hayatı görmek istiyor şiirde. Bununla yetinmiyor. Yaşanacak hayatın güçlü izlerini de taşısın istiyor şiir. Ek bir dünya yaratmak değil onun şiirden beklediği; dünyamızı büyütmek istiyor.