İbn-i Arabi ve Darrida Tasavvuf Ve Yapısöküm

Bu kitabı, 1999-2000 yılları arasında altı aydan uzun süren bir za­manda, Kayseri, Talas'ta yazdım. O zamanlar yaşadığım büyük ahşap evin verandasında, sabahları bu kitabı yazdığımı hatırlıyorum. Bu ki­tabı yazarken verandanın baktığı bahçe yeşil yapraklarla örtülü parlak bir alandan, Anadolu karıyla donmuş bir mekana dönmüştü. On iki yıl öncesi olmasına rağmen bu kitabı Türkiye'de yazmanın benim için pek çok anlama geldiğini hatırlıyorum. İbni Arabi'nin ziyaret ettiği yerle­ri -Sivas, Malatya, Kayseri- bilhassa 1220'den önce inşa edilmiş, İbni Arabi'nin oralardan geçerken kullanmış olabileceği bir şeyleri aramak için sırt çantalı bir seyyah gibi dolaştım. Okuyucu beni, durumu romantikleştikleştiren yabancı bir oryanta­list olarak düşünmek isterse bunu yapmaya tam yetkisi vardır. İnsanla­rın ne düşündüğü üzerine odaklanmıyorum. Şeyh'ül Ekber'e bir arkada­şım -ilahiyat profesörü ve Sufi şair Turan Koç- vasıtasıyla ilgi duydum. Arkadaşım, İbni Arabi'nin yazılarının İngilizce fotokopisini bana ödünç vermişti. Bu metinlerde, (acemice alıntılayacağım) şöyle devam eden bir düşünceyle karşılaştım: "Cennetin mutluluğu daima tehdit altındadır, işte cennet böyle bir yerdir". Bu gözlemin -bütün hakiki mutlulukların, pek yakındaki sonun hep var olan ihtimalin içine inşa edilmesi gerekti­ği- arkasındaki keskin içgörü yüzyılların ötesinden önüme çıkmış gibi göründü.